Η προσθήκη των σκύλων στο θεραπευτικό πλαίσιο συμβαίνει για πολλά χρόνια, σε ποικίλα πλαίσια και προορίζεται για όλες τις ηλικίες. Ξεκινώντας από την επισήμανση της ερευνητικής κοινότητας στην επίδραση που έχει ο σκύλος στα παιδιά, ως προς την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης και της υπευθυνότητας, επεκτάθηκε στο θεραπευτικό χώρο και στην υποστήριξη σωματικών δυσκολιών.

Αξιοποιήθηκε πρώτη φορά στοχευμένα το 1800 σε ψυχιατρικές μονάδες για τη μείωση του άγχους. Στην συνέχεια συμπεριλήφθηκαν σε δομές υγείας και ψυχικής υγείας για σκοπούς συναισθηματικής υποστήριξης και θεραπείας με εξαιρετικά αποτελέσματα στην αύξηση της κοινωνικοποίησης και στην δυνατότητα έκφρασης των ασθενών (1). Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι δυνατότητες που παρέχονται από τον σκύλο θεραπείας έχουν επεκταθεί και μέσα στο ίδιο το θεραπευτικό πλαίσιο, αλλά και στο παιδαγωγικό/εκπαιδευτικό και νοσηλευτικό πλαίσιο.